Nowe badania ujawniają jeszcze większy potencjał nanorurek węglowych (CNT) – okazuje się, że to powłoka, która może zarówno odpychać, jak i utrzymywać wodę w miejscu.
Nanorurki węglowe są cenne w szerokim zakresie zastosowań. Są wykonane z arkuszy grafenu zwiniętych w tuby 10000 razy mniejsze niż ludzkie włosy, mają wyjątkowy stosunek wytrzymałości do masy oraz doskonałe właściwości termiczne i elektryczne. Te cechy sprawiają, że idealnie nadają się do szeregu zastosowań, w tym do superkondensatorów, interkonektów, klejów, pułapek cząstek, czy nawet strukturalnych kolorów.
Ich zastosowanie może jednak rozszerzyć się do drukowania, spektroskopii i wszystkim co ma w sobie ciecz, wymagając od niej nietypowego zachowania. Kiedy bowiem woda napotyka nanorurki węglowe, te odpychają wodę, ale ta wcale nie spada po odwróceniu arkusza, ale przylega do powierzchni nanorurek. Jak czytamy w badaniu:
W przeciwieństwie do superhydrofobowych powierzchni, na których kropelki łatwo ześlizgują się podczas przechylania, skupiska CNT są parahydrofobiczne, gdzie kropla jest zarówno odpychana, jak i przyciągana do powierzchni CNT. To związek miłości i nienawiści.
Kluczem do tego zachowania w zwilżaniu jest wykorzystanie arkuszy upakowanych gęsto z nanorurek ustawionych pionowo. Powstałe wtedy lasy mają około 100 mikronów wysokości i są tak gęste, że na powierzchni 1 cm2 znajduje się ich ponad 100 miliardów.
Badania te stanowią pierwszą obserwację parahydrofobiczności arkuszy z nanorurek węglowych, w których kropla może toczyć się po powierzchni, ale nie spada, gdy jest odwrócona do góry nogami.
