Jak to było z Marsem w przeszłości i co doprowadziło do tego, że woda zniknęła z niego, a atmosfera przeszła ogromne zmiany?
Globalna burza piaskowa na Marsie w 2018 roku nie tylko zniszczyła łazik Opportunity NASA, ale też zapewniła naukowcom nowe informacje na temat marsjańskiej pogody i tego, jak Czerwona Planeta utraciła atmosferę na przestrzeni miliardów lat. Na podstawie danych z Mars Reconnaissance Orbiter (MRO) agencji kosmicznej klucz może leżeć w wieżach pyłowych, które sztormy pchają do wysokości 80 km.
Jednym z najbardziej dramatycznych zjawisk marsjańskich jest tendencja do gwałtownej burzy piaskowej (raz na 10 lat), która całkowicie pochłania planetę, zasłaniając w pełni Słońce. Burze te zostały po raz pierwszy zaobserwowane przez ziemskie teleskopy i potwierdzone, gdy sonda Mariner 9 NASA dotarła do Marsa tylko po to, aby znaleźć rozmytą czerwonawo-brązową kulę.
Jednak rok 2018 był przełomowy, ponieważ gdy wybuchła globalna burza, na orbicie znajdowała się flota statków kosmicznych i instrumentów na powierzchni, które rejestrowały jej cykl życia. Dane z MRO były szczególnie cenne, ponieważ sondy Mars Climate Sounder i Mars Context Imager (MARCI) pozwoliły naukowcom zajrzeć w głąb struktury burzy.
Według NASA jedną z rzeczy, które odkryto, było to, że globalne burze generują wieże pyłu. To skoncentrowane kolumny pyłu, które wznoszą się wysoko do atmosfery w wielkich, masywnych, ubijających się chmurach. Chociaż mogą wystąpić w normalnych warunkach, burze piaskowe wydają się nawarstwiać je w dużych ilościach.
Wieże te mają szczególne znaczenie, ponieważ mogą być jedną z przyczyn, z jakich Mars stracił atmosferę w przeszłości. Jest tak, ponieważ te pyłowe twory „natury” są zaskakująco trwałe i duże. Niektóre mogą trwać w swojej 80-metrowej wysokości nawet do 24/25 dni.
Gdyby dawny Mars miał podobne wieże, pył mógłby przenosić wraz z nim parę wodną na brzeg kosmosu, gdzie promieniowanie słoneczne spowodowałoby rozpad cząsteczek wody na atomy wodoru i tlenu i ucieczkę w kosmos.
