NASA nie zajmuje się wyłącznie kosmosem, a kwestie związane z naszą własną planetą wydają się dla tej agencji równie ważne. Należący do niej samolot przemieszcza się nad oceanami, aby zrozumieć, w jakich okolicznościach tworzą się chmury.
Za sprawą tych badań naukowcy dowiedzieli się już, że około 1/3 „sadzonek” chmur, które pochodzą z oceanu, zanika, zanim dojdzie do narodzin kolejnych chmur. W efekcie ich liczba się zmniejsza, co może odegrać ważną rolę w kontekście zmieniającego się klimatu.
Czytaj też: Oceany rozświetla bioluminescencja, a satelity ukazują to zjawisko z kosmosu
Jak wynika z publikacji dostępnej w Proceedings of the National Academy of Sciences, do powstawania chmur przyczyniają się związki siarki uwalniane przez morski plankton. Kiedy zwierzęta, które się nim żywią, rozpoczynają ucztę, do atmosfery są uwalniane siarczki dimetylu. Problem polega na tym, że związki będące na drodze do zasiewania nowych chmur natrafiają na poważną przeszkodę w postaci… tych już istniejących.
Kluczowym elementem badań okazał się samolot DC-8 należący do NASA
Okazuje się, że zanim wytworzony przez plankton siarczek dimetylu przekształci się w kwas siarkowy, przyjmuje przejściową formę zwaną HPMTF. W celu lepszego zrozumienia całego procesu (oraz udziału samego HPMTF), badacze wykorzystali samolot DC-8 należący do NASA. Następnie wznieśli się w powietrze i rozpoczęli pomiary dotyczące składu atmosfery, wliczając w to nawet najmniej stężone pierwiastki i związki chemiczne.
Czytaj też: Globalne ocieplenie zmienia chmury. Zmiany klimatu mogą przez to nabrać na sile
W ten sposób doszli do wniosku, że po osiągnięciu etapu pośredniego, około 36% siarki kluczowej dla powstawania chmur przepada na rzecz tych już istniejących. Potwierdziło się to, gdy w miejscach „narodzin” brakowało rozwiniętych chmur – w takich okolicznościach młode chmury powstawały w normalnym tempie. W ramach dalszych analiz naukowcy chcieliby zrozumieć, jak znikanie chmur wpływa na inne elementy związane z klimatem i pogodą.
