Astronomowie dokonali obserwacji spektroskopowych obiektu 2MASS J20395358+4222505, będącego błękitnym nadolbrzymem. Dzięki temu możliwe będzie dokładniejsze poznanie tajników ewolucji gwiazd we wszechświecie.
Błękitne nadolbrzymy są duże, masywne i bardzo jasne. Wyróżniają się pod tym względem, szczególnie jeśli porównać je do gwiazd ciągu głównego. Niestety, istnieje kilka problemów związanych z obserwacjami tych obiektów. Zazwyczaj znajdują się one bardzo daleko od Ziemi, a jakby tego było mało, często ukrywają się za gęstymi obłokami pyłu i gazu. Nawet jeśli już uda się jakiegoś namierzyć, to nierzadko okazuje się, iż występuje w układzie złożonym z więcej niż jednej gwiazdy.
Czytaj też: Koniec gwiazdy oznacza początek życia planety, czyli umarł król, niech żyje król
Wszystkie te czynniki komplikują ewentualne badania poświęcone błękitnym nadolbrzymom. Ten, który stanowi głównego bohatera artykułu dostępnego w formie pre-printu, znajduje się zaledwie 5730 lat świetlnych od Ziemi. Magnitudo absolutne tej gwiazdy wynosi około -9,8, co sprawia, że jest ona jednym z najjaśniejszych przedstawicieli swojej grupy.
J20395358+4222505 to tzw. błękitny nadolbrzym oddalony o 5730 lat świetlnych od Ziemi
W zdobyciu informacji na temat 2MASS J20395358+4222505, zwanego skrótowo J20395358+4222505, pomógł spektrograf MEGARA zamontowany na teleskopie (GTC) Gran Telescopio CANARIAS. Czego dowiedzieli się astronomowie? Przede wszystkim, badany przez nich obiekt jest około 41,2 razy większy od Słońca. Za tymi imponującymi rozmiarami idzie też masa, około 46,5 razy większa od masy naszej gwiazdy. J20395358+4222505 obraca się przy tym z prędkością wynoszącą około 110 km/s i ma temperaturę rzędu 24 tysięcy stopni Celsjusza.
Czytaj też: Pobliska gwiazda doświadczyła potężnej eksplozji. Naukowcy zobaczyli, jak Słońce wyglądało 4,5 mld lat temu
Jeśli chodzi o skład, to błękitny nadolbrzym cechuje się wysoką zawartością wodoru i dość niewielkimi ilościami węgla. Mimo to, skład tej gwiazdy sprawia, że jest ona stosunkowo podobny do składu Słońca. Autorzy badań doszli też do wniosku, iż J20395358+4222505 ma typ widmowy B1 Ia. Mimo już imponujących rozmiarów, rzeczony obiekt zdaje się nie mówić jeszcze ostatniego słowa. Naukowcy sądzą, iż znajduje się on w fazie przejściowej między nadolbrzymem a tzw. hiperolbrzymem. W przeszłości J20395358+4222505 mógł być częścią układu podwójnego, o czym świadczy stosunkowo wysoka prędkość obrotów, wysoki współczynnik utraty masy i obfitość pierwiastków wchodzących w jego skład.
