HIV, czyli ludzki wirus niedoboru odporności, to wirus którego nosicielami są obecnie 34 miliony ludzi na świecie. Z powodu wywołanego przez niego zespołu nabytego niedoboru odporności (AIDS) rocznie umiera 1 milion 700 tysięcy osób. Choć wirusa znamy już od lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku, poznaliśmy dokładnie jego budowę, sposób przenoszenia, czy sposób w jaki doprowadza do zaniku odporności, to jeszcze nigdy nie udało nam się zaobserwować wirusa w ruchu podczas rozprzestrzeniania się w żywym organizmie.
Dopiero wczoraj w prestiżowym magazynie Science amerykański zespół ogłosił, że zaobserwował rozprzestrzenianie się wirusa HIV oraz pokrewnego mu MLV w ciele żywej myszy. Wyznakowane fluorescencyjnie wirusy obserwowano za pomocą techniki znanej jako two photon laser scanning microscopy lub krócej, po polsku, mikroskopią dwufotonową. Ale jak to? Żywe zwierzę mikroskopem? Co oni mu pryszcze będą oglądać? Na szczęście mikroskopia dwufotonowa pozwana na obserwację tkanek do głębokości 1 milimetra, co wystarczy żeby zajrzeć w głąb niektórych naczyń i węzłów limfatycznych myszy.
HIV na samym początku infekcji za pomocą specjalnego białka przyłącza się do makrofagów – komórek będących pierwszą linią obrony immunologicznej organizmu. Następnie makrofagi same zanoszą go do węzłów limfatycznych. Proces ten obejrzeć można poniżej (wirus wybarwiony na zielono).
Już w węzłach chłonnych wirus atakuje limfocyty B, które nie tylko nie mogą wytwarzać przeciwciał, ale również, przemieszczając się intensywnie wewnątrz węzła, przyspieszają opanowanie go przez wirusa. Wirusa (w dalszym ciągu zielony) już w węźle chłonnym oraz limfocyty B (wybarwione na czerwono) zobaczyć można na krótkim ujęciu.
W ciągu kilku dni wirus zostaje przez limfocyty B rozniesiony po całym węźle i przenika do limfocytów T, których uśmiercanie przez wirusa jest podstawowym czynnikiem odpowiedzialnym za powstanie AIDS.
Autorzy badania byli zaskoczeni tym, jak efektywnie wirusowi udaje się przenosić pomiędzy kolejnymi komórkami naszego układu odpornościowego. Teraz, kiedy lepiej znamy ten mechanizm, może nam to ułatwić pracę nad lekami zapobiegającymi takiemu rozprzestrzenianiu się.
[źródło i grafika: popsci.com]
