Jedno z badań w 2017 roku wykazało, że 69% millenialsów regularnie umieszcza zdjęcia swoich posiłków na portalach społecznościowych. Obok talerza często znajdują się oczywiście drogie gadżety. Okazuje się jednak, że nie jest to nowy trend.
Ananas od zawsze kojarzony był z prestiżem i luksusem ze względu na swój egzotyczny wygląd. Po raz pierwszy pojawił się w Wielkiej Brytanii w 1668 roku, zyskując sławę, gdy Karol II wykorzystał go jako element public relations.
W tym czasie Anglia i Francja były zaangażowane w płomienną debatę na temat praw do wyspy St Kitts. Kiedy ambasador Francji odwiedził Karola II w celu omówienia tej sprawy, król rozkazał sprowadzić ananasa z Barbadosu i umieścić go na szczycie piramidy złożonej z owoców. Następnie przystąpił do krojenia go i jedzenia. Miało to podkreślić potęgę i bogactwo Anglii.
W epoce gregoriańskiej na terenie Anglii zaczęto uprawiać pierwsze ananasy. Wysiłek, jaki król włożył w ich uprawę, sprawił, że ich cena nawet obecnie odstraszyłaby wiele osób. Obawiając się, że jedzenie tak wartościowych owoców jest marnotrawstwem, właściciele postanowili wykorzystać ananasy jako ozdoby – do momentu, aż owoce zgniły.
W całym kraju zaczęły powstawać wypożyczalnie ananasów dla tych, których nie było stać na ich uprawę, a ludzie zaczęli nawet nosić te owoce pod pachą jako oznaki wysokiego statusu. Wartość ananasów była tak duża, że pokojówki, które je przewoziły, były uważane za narażone na duże ryzyko kradzieży. W 1807 r. w Old Bailey miało miejsce kilka spraw sądowych o kradzież ananasów, z których najbardziej znaną była sprawa pana Goddinga, który został skazany za kradzież siedmiu sztuk.
Ananas stracił swoją społeczną renomę w połowie ery wiktoriańskiej, kiedy to parowce zaczęły regularnie sprowadzać te owoce z kolonii. To znacznie obniżyło ich cenę i otworzyło ich konsumpcję dla klasy robotniczej. Przedstawiciele wyższych sfer szukali więc nowego jedzenia, aby odróżnić się od „mas”. Taką rośliną okazał się… seler.
Seler po raz pierwszy był uprawiany w Wielkiej Brytanii w latach osiemdziesiątych XIX wieku. Jego produkcja była niezwykle pracochłonna, przez co seler był rzadkim i drogim warzywem w wiktoriańskiej Brytanii.
Podobnie jak w przypadku ananasa, wyższe klasy społeczne wahały się przed spożyciem selera, biorąc pod uwagę wydatki związane z jego uprawą. W związku z tym zaczęto produkować „wazony na seler” – wysokie szklane miseczki umieszczone na cokole. Seler był czyszczony i skrobany, a następnie umieszczany w wazonie z nienaruszonym liściastym wierzchołkiem.
Pod koniec lat osiemdziesiątych XIX wieku, wraz z pojawieniem się łatwiejszych w uprawie odmian, cena selera zaczęła spadać. W związku z tym rozpoczęła się kosnumpcja tego warzywa. Na przełomie XIX i XX wieku seler był obecny w menu większości hoteli i restauracji w Wielkiej Brytanii. Był on również głównym składnikiem przepisów w książkach kucharskich.
