Gwiazda neutronowa, zwana J0740 + 6620, jest szybko wirującym pulsarem, który posiada masę 2,17 razy większą od Słońca, choć jest kulą o średnicy wynoszącej zaledwie 20-30 kilometrów. Jest to prawdopodobnie granica tego, jak masywny i zwarty może stać się pojedynczy obiekt. Gwiazda znajduje się około 4600 lat świetlnych od Ziemi.
Masę pulsara mierzono za pomocą zjawiska znanego jako „opóźnienie Shapiro”. Wiąże się to z faktem, że gwiazda towarzysząca białemu karłowi wypacza otaczającą ją przestrzeń. To powoduje, że impulsy z pulsara przemieszczają się nieco dalej, gdy przechodzą przez zniekształconą czasoprzestrzeń wokół białego karła. To opóźnienie dostarcza informacji o masie białego karła, co z kolei umożliwia pomiar masy gwiazdy neutronowej.
Czytaj też: Wiadomo już, jak powstają dwa typy słynnych pulsarów
Gwiazdy neutronowe są skompresowanymi pozostałościami po masywnych gwiazdach, które eksplodowały jako supernowe. Aby zwizualizować masę odkrytej gwiazdy neutronowej, tworzący ją materiał skompresowany do wielkości kostki cukru ważył by na Ziemi 100 milionów ton, czyli mniej więcej tyle samo, co cała ludzka populacja.
Pulsary zawdzięczają swoją nazwę podwójnym wiązkom fal radiowych, które emitują ze swoich biegunów magnetycznych. Wiązki te przemierzają przestrzeń w sposób przypominający latarnię morską. Niektóre obracają się setki razy na sekundę. Jako że pulsary wirują z tak niesamowitą prędkością i regularnością, astronomowie mogą je wykorzystywać jako kosmiczny odpowiednik zegarów atomowych. Tak precyzyjne mierzenie czasu pomaga naukowcom badać naturę czasoprzestrzeni, mierzyć masy obiektów gwiezdnych i lepiej rozumieć ogólną teorię względności.
[Źródło: phys.org; grafika: B. Saxton]
Czytaj też: Ten pulsar potwierdza ogólną teorię względności Einsteina
