Jak przyznał autor odkrycia, już wcześniej było jasne, że przenoszenie masy z jednej gwiazdy do drugiej jest jednym z najważniejszych procesów w astronomii, ponieważ powoduje to zjawiska, które uwalniają ogromne ilości energii – od supernowych typu Ia do łączących się czarnych dziur. Badacz chciał jednak lepiej zrozumieć, co się dzieje, gdy jedna gwiazda przenosi masę do pary gwiazd.
Di Stefano sugeruje, że przepływ masy jest podobny do przepływu wody przez kran. Gwiazda tracąca masę przybiera kształt kropli, przenosząc masę przez mały region zwany punktem L1. Powierzchnia Roche’a i punkt L1 stanowią matematyczną podstawę do obliczania tego, co dzieje się z przenoszoną masą w układzie podwójnym, gdzie zarówno grawitacja, jak i rotacja wpływają na przepływ materii.
I choć podstawa wiedzy o układach podwójnych jest szeroka i stale rośnie, nasze rozumienie transferu masy w układach potrójnych jest bardziej ograniczone. Obserwacje astronomiczne wykazały, że tego typu układy są powszechne, a nawet dominują wśród populacji znanych gwiazd o wysokiej masie.
W układach potrójnych, zamiast stałej pozycji w stosunku do obracających się gwiazd, punkt L1 wykonuje orbitę nad trójwymiarową powierzchnią, a kształt powierzchni Roche’a pulsuje okresowo. Zatem masa jest pobierana z gwiazdy wraz z jej ruchem, nawet jeśli jeszcze nie dotarła do podwójnego układu pobierającego.
Dalsza obserwacja wykazała, że pulsacja miała również wpływ na zwiększenie natężenia przepływu masy, co przyniosło zaskakujące rezultaty dla wymagających obserwatorów. Oznacza to bowiem, że astronomowie mogą być w stanie zidentyfikować potrójne transfery masy.
