Pocimy się, aby się schłodzić i nie ma w tym żadnej magii – pot (woda) wyparowuje z powierzchni naszego ciała i ot, cała tajemnica. Teraz naukowcy postanowili się temu przyjrzeć.
Kiedy krople wody dotykają powierzchni liścia kwiatu lotosu, tworzą koraliki (mniejsze kropelki) i spadają, zbierając po drodze cząsteczki pyłu. Natomiast kropelki wody na płatku róży również tworzą koraliki, ale trzymają się dzielnie powierzchni płatka.
Mając to na uwadze, inżynier z Washington University w St. Louis połączyła te dwa podejścia, aby znaleźć bardziej efektywny sposób odparowywania kropel z powierzchni. Innymi słowy – chłodzenia.
Patricia Weisensee, adiunkt inżynierii mechanicznej i inżynierii materiałowej w McKelvey School of Engineering, początkowo planowała ustalić wzór na powierzchni, który zarówno odpychałby ciecz, jak i utrzymywał na sobie podczas uderzenia kropelek. Wszystko po to, aby wpłynąć na wymianę ciepła.
W tym przypadku parowanie w przypadku superhydrofobowych powierzchni (lotos) jest bardzo nieefektywne ze względu na krótki czas kontaktu między wodą a powierzchnią. Jednak rzucając okiem na hydrofilową powierzchnie (róża), ciecz rozprzestrzenia się na niej, tworząc ciekłą kałużę i dopiero wtedy odparowuje.
Weisensee chciała stworzyć powierzchnię o właściwościach odpychających i zwilżających, która tworzyłaby małe sub-kropelki, łącząc zalety obu rodzajów powierzchni. Wszystko to bez ryzyka zalania całej powierzchni odpychającej.
Następnie obserwowała ich zachowanie, aby dowiedzieć się więcej o parowaniu jako metodzie chłodzenia w zarządzaniu termicznym zaawansowanych technologicznie urządzeń elektronicznych. Wyniki tych obserwacji opublikowano w publikacji Langmuir.
