Chociaż archeolodzy wiedzieli, że ludzie z tego okresu robili misy i skrzynie z kory, jest to pierwszy dowód, że ludzie z epoki żelaza używali pozornie kruchego materiału do osłony.
Datowanie radiowęglowe wskazuje, że tarcza powstała gdzieś pomiędzy 395 a 255 r. p.n.e., co pozwala umieścić ją w środku epoki żelaza. Wykonano ją z kory olchy, wierzby, topoli, leszczyny oraz wrzeciona, a następnie usztywniono paskami z drewna jabłoni, gruszki, pigwy lub głogu. Na zewnątrz tarczy widniał wzór szachownicy z czerwonej mineralnej farby.
Czytaj też: 8-letnia dziewczynka znalazła w jeziorze miecz sprzed 1500 lat
Archeolodzy odkryli tarczę na polach uprawnych w 2015 r. w wodopoju, z którego korzystały społeczności z epoki żelaza oraz Cesarstwa Rzymskiego. Nie jest jasne, dlaczego tarcza znajdowała się na dnie dołu. Naukowcy uważają, że albo uległa uszkodzeniu i została wyrzucona albo umieszczona tam w ramach rytuału.
Datowanie radiowęglowe sugeruje, że tarcza była używana przez około dziesięć lat, zanim została wyrzucona do zagłębienia. Choć to niezwykłe, że tarcza wykonana z kory przetrwała do dnia dzisiejszego, prawdopodobnie była jedną z wielu ówcześnie stosowanych. W ubiegłym roku naukowcy przeprowadzili eksperyment, aby odtworzyć tarcze z kory i odkryli, że będą wystarczająco wytrzymałe, aby zatrzymać atak nożem czy strzałą wystrzeloną z łuku. Choć kora nie jest tak mocna, jak lite drewno lub metal, jest lżejsza, co przekłada się na większą mobilność.
[Źródło: livescience.com]
Czytaj też: 1200-letni miecz, który wciąż nadaje się do walki
