W przeciwieństwie do naszego Słońca, które jest gwiazdą o względnie niskiej masie, która stopniowo się zmniejsza, większe gwiazdy ulegają ekstremalnym zdarzeniom w momencie śmierci. Naukowcy badali śmierć gwiazdy o wysokiej masie oraz obserwowali zdarzenia następujące podczas wybuchu hipernowej.
Kiedy bardzo ciężka gwiazda, która jest ponad 25 razy większa od Słońca traci paliwo, to wybucha i tworzy hipernową, a czasem rozbłysk gamma. „Pierwsza hipernowa została wykryta w 1998 roku jako bardzo energetyczna forma supernowej, która pojawiła się po rozbłysku gamma. To był pierwszy dowód na związek między oboma zjawiskami „, powiedział dr Luca Izzo.
Hipernowa jest jeszcze potężniejsza niż supernowa i pojawia się, gdy gwiazda zmienia się w czarną dziurę lub gwiazdę neutronową emitując podwójne strumienie energii. Te strumienie są tak potężne, że przewiercają się przez zewnętrzne warstwy gwiazdy i wystrzeliwują w przestrzeń poza nią. Strumienie wytwarzają promienie gamma, co z kolei zapoczątkowuj rozbłyski gamma. Ostatecznie materiał z zewnętrznych warstw gwiazdy zostaje wyrzucony za sprawą wybuchu, który jest kilkakrotnie jaśniejszy niż supernowa.
Naukowcy od dawna wiedzieli, że rozbłyski gamma towarzyszą hipernowym, ale nie rozumieli związku między tymi dwoma zdarzeniami. Nowe badania pokazują, że istnieją dwa typy hipernowych: jedna powstaje wokół strumienia energii, gdy przedziera się przez warstwy gwiazdy, prowadząc do powstania rozbłysku. Drugiemu typowi z kolei brakuje energii do przebicia zewnętrznych warstw gwiazdy i nie emituje rozbłysku.
[Źródło: digitaltrends.com]
Czytaj też: Czy ogromne morskie zwierzęta wyginęły na skutek wybuchu supernowej?
