Większość oddawanych narządów jest związanych z przypadkami śmierci mózgu. Organ ten jest wtedy nieodwracalnie uszkodzony, włącznie z pniem. Lekarz stawia w takim przypadku diagnozę, a pacjent jest uznawany z punktu widzenia prawa za martwego. Jest tak nawet, jeśli „oddycha” za pomocą respiratora.
Podczas gdy ciało dawcy jest utrzymywane przy życiu, zespół odpowiedzialny za przeszczepy bada, czy jego narządy mogą zostać poddane temu procesowi. Jeśli dawca ma raka lub jest zakażony, np, koronawirusem, jego organy mogą niestety zostać odrzucone. Oczywiście nie w każdym przypadku się tak dzieje: np. dawca zakażony wirusem HIV może oddać narząd biorcy, który również jest zakażony tym wirusem.
Po zbadaniu narządów, lekarze odpowiedzialni za ich pobranie znajdują potencjalnych biorców oraz sprawdzają ich zgodność. W przypadku śmierci mózgu medycy zaczynają pobierać narządy, zamykając układ krążenia, aby powstrzymać respirator od napędzania krążenia krwi. W przypadku śmierci sercowej należy odpłączyć respirator i czekać, aż przestanie ono bić, co może trwać od około pół do dwóch godzin.
Co ciekawe, chirurdzy mogą zdecydować, że nie pobiorą narządów, jeśli zatrzymanie pracy serca potrwa zbyt długo, a pozostałe organy zaczną obumierać. Lekarze następnie odprowadzają krew z narządów i wypełniają je chłodnym roztworem konserwującym. Serce i płuca mogą przetrwać poza ciałem od 4 do 6 godzin; trzustka od 12 do 24 godzin; wątroba do 24 godzin, a nerki od 48 do 72 godzin. W międzyczasie ciało dawcy, z usuniętymi narządami, jest przygotowywane do pogrzebu.
Chcesz być na bieżąco z WhatNext? Śledź nas w Google News
