Czarna dziura, która znajduje się 1000 lat świetlnych od Ziemi, na terenie gwiazdozbioru Lunety, należy do układu zawierającego dwie gwiazdy. Są one wystarczająco jasne, aby obserwować je gołym okiem.
Niestety, nie można zobaczyć samej czarnej dziury, bowie ma ona tak silne przyciąganie grawitacyjne, że nic – nawet światło – nie może z niej uciec. Astronomowie odkryli ją podczas badań poświęconych temu, co uważali wtedy za układ podwójny gwiazd. Kiedy analizowali efekty obserwacji HR 6819, zrozumieli, że w układzie znajduje się trzeci obiekt: czarna dziura.
I choć nie da się jej bezpośrednio zobaczyć, to możemy wywnioskować jej istnienie na podstawie jej wpływu grawitacyjnego na dwa pozostałe ciała niebieskie. Okazało się, że jedna z dwóch gwiazd co 40 dni pokonuje orbitę wokół niewidzialnego obiektu. Z kolei druga gwiazda znajduje się w znacznie większej odległości od czarnej dziury.
Czytaj też: Gwiazda przetrwała bliskie spotkanie z czarną dziurą. Jak do tego doszło?
Autorzy badań sądzą, że rzeczona czarna dziura ma masę ok. 4-krotnie większą od Słońca. Jest to najbliższy Ziemi tego typu obiekt, a kolejny – położony ok. 3000 lat świetlnych stąd – leży w gwiazdozbiorze Jednorożca. Istnieje jednak duża szansa, że na terenie naszej galaktyki znajduje się znacznie więcej czarnych dziur, jeszcze bliższych niż HR 6819.
Chcesz być na bieżąco z WhatNext? Śledź nas w Google News
