Matka Natura jest bezwzględna, a dobór naturalny nie lubi próżni. Widać to po gatunkach zwierząt, które wymarły. Wiele z nich niestety z winy człowieka. Oto 10 tych, o których warto pamiętać.
Gatunkiem wymarłym określa się taki, który wyginął w wyniku procesów naturalnych lub wywołanych przez człowieka. Gatunek uznaje się za wymarły, gdy nie ma wątpliwości, że ostatni osobnik go reprezentujący, zginął. Czasami jednak gatunek uznany za wymarły, okazuje się jedynie dobrze kamuflować przed ludźmi. Niedawno uchwycono na zdjęciach kanczyla srebrnogrzbietego, którego naukowcy nie widzieli od 30 lat. Uważano go za wymarłego, a tymczasem wciąż chodzi po świecie.
Poniżej lista zwierząt, które nie miały tyle szczęścia.
Alka olbrzymia
Alka olbrzymia to wymarły gatunek ptaka z rodziny alk, który wyginął w połowie XIX wieku. Alki olbrzymie gniazdowały na odosobnionych wysepkach z łatwym dostępem do oceanu i pożywienia. Występowały na chłodnych wodach północnego Oceanu Atlantyckiego u wybrzeży Kanady, USA, Norwegii, Islandii, Irlandii, Wielkiej Brytanii i Francji. Osiągały 75-85 cm wysokości i masę ciała blisko 5 kg. Miały czarny grzbiet i biały brzuch. Były nielotami, ale doskonale pływały. Do ich wymarcia przyczyniła się prawdopodobnie mała epoka lodowa.
Tarpan
Tarpan to wymarły gatunek dzikiego konia, który zamieszkiwał lasy Europy. Wielu uważa go za przodka konia domowego. Był mały, mierzył w kłębie ok. 130 cm i miał ciało o maści myszatej z ciemną, wyraźną pręgą przebiegającą wzdłuż kręgosłupa oraz pręgowanymi nogami. Tarpany występowały na terenach Puszczy Białowieskiej do 1780 r., a na terenach Ukrainy do początku lat 80. XIX wieku. Do wyginięcia tarpanów przyczynili się ludzie, którzy łowili tarpany do cyrków i jako atrakcję dla dzieci.
Dront dodo
Dodo to wymarły gatunek dużego ptaka występującego endemicznie na Mauritiusie. Ostatnie ptaki tego gatunku zabito prawdopodobnie w 1662 r. Niewiele wiadomo u życiu tych ptaków na wolności. Pierwszy opis dodo sporządził prawdopodobnie Heyndrick Dircksz Jolinck, który przewodniczył na wyprawie badawczej na Mauritius. Naukowcy do dzisiaj sprzeczają się, jak wyglądał dodo. Szacunkowa masa ciała wypatroszonych ptaków wynosiła 8-10,8 kg, więc masa ciała żywych okazów mieściła się w przedziale 10,6-14,3 kg. Możliwe, że masa dodo zmieniała się w zależności od pory roku. Długość ciała ptaka wynosiła ok. 70-75 cm, a jego upierzenie było zmienne (od odcieni szarości, przez brąz, po czerń). Do wymarcia dodo przyczynił się odłów przez napływających na Mauritius ludzi.
Wilkowór tasmański
Wilkowór tasmański to wymarły gatunek ssaka, największy drapieżny torbacz na Ziemi. Pierwotnie występował na terenach Australii i Nowej Gwinei, ale został wyparty jedynie do terenów Tasmanii, gdzie ostatecznie wyginął w XX wieku. Wilk tasmański miał 100-110 cm długości tułowia z głową i 50-centymetrowy ogon. Ubarwienie płowe, z 13-19 poprzecznymi pręgami, a uzębienie typowe dla drapieżników. Wilk polował na kangury i wombaty. Kiedy na Tasmanię przybyli Europejczycy, uznali go za gatunek szkodliwy i zaczęli intensywnie tępić. Ostatni osobnik był widziany na wolności w 1932 r. Naukowcy próbują sklonować ten gatunek, ale wciąż bez skutku.
Gołąb wędrowny
Gołąb wędrowny to wymarły gatunek ptaka, który zamieszkiwał kiedyś Amerykę Północną. Kiedyś był prawdopodobnie najliczniej występującym gatunkiem ptaka na Ziemi. Gatunek ten po raz pierwszy został opisany przez Karola Linneusza w 1766 r. Ciało gołębia miało ok. 39-42 cm długości, skrzydła 175-215 mm, a ogon 175-210 mm. Ptaki były jednolicie szaroniebieskie z czarnymi pasami na zgięciach skrzydeł. Na gardle można było dostrzec różową opalizację. Ptak wyginął z kilku powodów. Jako główny podaje się wycinkę lasów, a tym samym nagłą utratą pożywienia, polowania na dużą skalę oraz pomór rzekomy drobiu.
Tur
Tur to wymarły gatunek ssaka z rodziny wołowatych, przodek niektórych ras bydła domowego. Wyglądem ciała tur przypominał duże rasy prymitywne bydła domowego, np. węgierskie siwe bydło stepowe lub bydło piemonckie. Wymiary historyczne oscylują dla byków wokół 3 m długości tułowia z głową, a krowy były cztery razy mniejsze. Krowy były rdzawobrunatne, a byki czarne. Tury miały bardzo charakterystyczne gięte rogi – rosły one na boki i do góry, a następnie wyginały się do przodu. Zwierzęta te były trawożercami. Wyginęły z powodu rozwoju rolnictwa. Ostatni żyjący w Bawarii tur padł w 1470 r.
Barasinga tajska
Barasinga tajska, zwana także jeleniem Schomburgka to wymarły gatunek ssaka z rodziny jeleniowatych. Nazwa tego gatunku pochodzi od nazwiska brytyjskiego konsula w Bangkoku i została pierwszy razy użyta w 1863 r. Zwierzę zamieszkiwało tereny znajdujące się w bliskim otoczeniu wody i odżywiało krzewami oraz pałką wodną. Barasinga tajska w naturze występowała tylko w Tajlandii, choć widziano ją także w Chinach i Laosie. Ostatni dziko żyjący osobnik padł w 1932 r. Powód to kłusownictwo.
Sowica białolica
Sowica białolica to gatunek wymarłego ptaka z rodziny puszczykowatych. Była jednym z dwóch gatunków sów w Nowej Zelandii, gdzie była endemitem. Została odkryta przez Europejczyków w 1840 r., gdy dotarli oni do Nowej Zelandii. Szybko stała się popularnym ptakiem łownym. Upierzenie sowich białolicej było żółtawo-brązowe prążkowane naprzemiennie kolorem ciemnobrązowym. Miała białe paski na łopatkach i karku, a pióra pokrywy były białe, ostro zakończone. Długość ciała wahała się od 35-40 cm, a rozpiętość skrzydeł ptaków przekraczała 70 cm. Samce były mniejsze od samic. Wyginęła z powodu człowieka.
Nosorożec włochaty
Nosorożec włochaty to wymarły ssak nieparzystokopytny żyjący w plejstocenie, od 500 000 lat temu. Występował w północnych stepach Eurazji, miał 2 m wysokości, 5 m długości i ważył 3,5 tony. Miał na czaszce dwa spłaszczone po bokach rogi o długości do 1 m, które były wykorzystywane do obrony, wabienia partnera i odgarniania śniegu. Gatunek ten był przystosowany do zimnego klimatu, bo ciało nosorożca było pokryte grubą, gęstą, rudobrązową sierścią. Żywił się porostami, trawami i turzycami. Najbliżej spokrewniony z nosorożcem włochatym jest nosorożec sumatrzański.
Antylopowiec modry
Antylopowiec modry to gatunek wymarłego ssaka z rodziny wołowatych, który żył w Afryce Południowej do końca XVIII wieku. Największe okazy liczyły 120 cm w kłębie, a rogi mierzone wzdłuż krzywizny miały 56,5 cm długości. Futro antyli-owca modrego było barwy niebieskawo szarej z blado białawym brzuchem. Zwierzęta te żywiły się niskimi roślinami zielnymi, prawdopodobnie cieliły się podczas opadów deszczu, gdy dostępność traw była maksymalna. Kiedy Europejczycy spotkali antylopowca, już wtedy był rzadkością. Mogły przyczynić się do tego zmiany poziomu mórz we wczesnym holocenie.
