Jeśli chodzi o narody Europy, to pod względem różnorodności genetycznej najbardziej wyróżniają się Włosi. Naukowcy sądzą, że zaczęła się ona wykształcać tuż po tzw. ostatnim maksimum lodowcowym, które zakończyło się około 19 000 lat temu.
Artykuł poświęcony tej kwestii ukazał się na łamach BMC Biology. Jego autorzy zauważyli m.in., że różnice genetyczne pomiędzy Włochami z różnych regionów mogą przyczyniać się do zmniejszenia ryzyka chorób nerek, raka skóry, a także cukrzycy i otyłości.
Analizując genomy 40 uczestników eksperymentu, naukowcy stwierdzili, iż najstarszym wydarzeniem, które pozostawiło „ślad” we włoskim DNA były migracje w czasie neolitu i epoki brązu, między 7000 a 4000 lat temu. Wyniki badania pokazują, że najwcześniejsze biologiczne adaptacje do środowiska i migracje leżące u podstaw niezwykłej różnorodności genetycznej Włochów są znacznie starsze niż wcześniej sądzono.
Czytaj też: Jaki jest układ architektoniczny najstarszej świątyni świata?
Wiodąca hipoteza zakłada, że wraz ze wzrostem temperatur i kurczeniem się lodowców, niektóre grupy, które przeżyły okres zlodowacenia w środkowych Włoszech, przeniosły się na północ, stopniowo izolując się od mieszkańców południowych Włoch. Dalsze analizy sugerowały istnienie związku genetycznego z neolitycznymi szczątkami z Anatolii i Bliskiego Wschodu oraz ze szczątkami z południowego Kaukazu. W przeciwieństiwe, do północy Włoch, południe było głównym ośrodkiem ruchów migracyjnych, które najpierw rozprzestrzeniły rolnictwo na obszar śródziemnomorski w okresie neolitu, a następnie, w epoce brązu.
Chcesz być na bieżąco z WhatNext? Śledź nas w Google News
