Zdolność niedźwiedzi do hibernacji przez okres do czterech miesięcy bez większych skutków ubocznych może być kluczem do walki z zanikiem mięśni u astronautów oraz sparaliżowanych osób.
Jeśli człowiek spróbowałby naśladować hibernującego niedźwiedzia, efekty byłyby skrajnie niekorzystne dla jego zdrowia. Człowiek w podobnych warunkach będzie cierpiał na problemy z krążeniem, utratą mięśni i zanikiem kości.
Jednym z powodów, dla których niedźwiedzie tak dobrze radzą sobie z zimowym snem jest to, że ich metabolizm znacząco zwalnia. Tętno spada, zwierzę staje się odporne na insulinę, przestaje wydalać, ponownie wchłania aminokwasy z moczu, a poziom azotu w jego krwi gwałtownie wzrasta. Szczególnie interesujący jest jednak sposób, w jaki niedźwiedź zachowuje swoje mięśnie w niemal nienaruszonym stanie.
Aby zrozumieć mechanizm zachowania mięśni, zespół badawczy starał się przeanalizować geny w komórkach mięśniowych niedźwiedzia, które są transkrybowane i przetwarzane na białka. Jest to niełatwy proces, ponieważ naukowcy nie poznali jeszcze wszystkich białek i całego genomu niedźwiedzi.
W ramach eksperymentu porównywano próbki zebrane od niedźwiedzi w stanie hibernacji oraz przed nią z obserwacjami starszych lub obłożnie chorych ludzi, myszy i nicieni. Nicienie były szczególnie przydatne, ponieważ ich geny można stosunkowo łatwo wyłączyć, aby zobaczyć ich wpływ na wzrost mięśni, co pomogło zawęzić szereg potencjalnych genów.
Jednym z zaobserwowanych czynników był fakt, że NEAA, czyli aminokwasy produkowane przez organizm zamiast z pożywienia, odgrywają ważną rolę w zapobieganiu zanikowi mięśni poprzez zmianę metabolizmu niedźwiedzia.
