Badania prowadzone przez University of Illinois odnoszą się do teorii, jakoby kosmiczne zjawiska były odpowiedzialne za wymieranie sprzed 359 milionów lat.
Artykuł, który ukazał się na łamach Proceedings of the National Academy of Sciences sugeruje, iż skały datowane na 350-400 mln lat zawierają setki tysięcy pokoleń zarodników roślin, które sprawiają wrażenie zniszczonych na skutek promieniowania UV. Stanowi to dowód na długotrwałe przerzedzenie atmosfery i powstanie dziury w warstwie ozonowej.
I choć do powstawnia dziury ozonowej mogą prowadzić naturalne procesy zachodzące na powierzchni Ziemi (m.in. globalne ocieplenie czy erupcje wulkanów) to w tym przypadku winowajcą mogły być eksplozje supernowych. Naukowcy szacują, iż pojedynczy wybuch, a być może nawet ich cała seria, miała miejsce ok. 65 lat świetlnych od naszej planety.
Czytaj też: Jak powstają gwiazdy w małych galaktykach?
Kluczem do potwierdzenia udziału supernowych w zajściu wymierania sprzed 359 mln lat byłoby znalezienie radioaktywnych izotopów: plutonu-244 i samaru-146 w skamielinach powstałych w okresie znikania gatunków. Żaden z tych izotopów nie występuje bowiem obecnie naturalnie na Ziemi, dlatego jego jedynym sposobem na dostanie się na naszą planetę jest eksplozja supernowej.
Chcesz być na bieżąco z WhatNext? Śledź nas w Google News
