Około 1960 roku amerykański astrogeolog Gene Shoemaker, jeden z założycieli nauki o planetach, badał dynamikę powstawania kraterów na powierzchni Ziemi oraz innych planet. Chciał dowiedzieć się, dlaczego obiekty w Układzie Słonecznym, takie jak Księżyc, posiadają wiele kraterów.
Do 1970 r. na Ziemi odkryto ponad 50 kraterów, ale dopiero zdjęcia powierzchni Księżyca dzięki misjom Apollo potwierdziły, że krater uderzeniowy to dość powszechny obiekt poza Ziemią. W przeciwieństwie do powierzchni Ziemi powierzchnia Księżyca jest pokryta kraterami. Dzieje się tak, ponieważ nasza planeta ciągle się zmienia, a tektonika, wulkanizm, sejsmiczność, wiatr i oceany nie ułatwiają zachowania kraterów. W przeciwieństwie do Ziemi, Księżyc był nieaktywny przez długie okresy, dodatkowo nie posiada atmosfery, przez co kratery przetrwały całe eony. Zapis kraterów księżycowych obejmuje całą historię bombardowania – od początków naszego naturalnego satelity aż do dzisiaj.
Czytaj też: USA miały tajny plan gdyby astronauci nie wrócili z Księżyca
Za największy i najstarszy krater uderzeniowy w Układzie Słonecznym uważa się księżycowy Basen Biegun Południowy-Aitken. Nie widzimy go jednak z Ziemi, ponieważ znajduje się po drugiej stronie Księżyca. Badacze sądzą, że krater o średnicy ponad 2000 km powstał po uderzeniu asteroidy o długości 150-250 km, która uderzyła w Srebrny Glob z prędkością 15-20 km/h. Z kolei basen Orientale to najmłodszy z dużych kraterów uderzeniowych na Księżycu, który uformował się „zaledwie” około 3,7 miliarda lat temu. Od tamtej pory na Księżycu nie miało miejsca żadne większe uderzenie. Jest to dobry znak, ponieważ sugeruje, że na Ziemi nie wystąpiły duże oddziaływania. (Asteroida, która wybiła dinozaury 66 milionów lat temu, miała zaledwie około 10-15 km i pozostawiła krater większy niż 150 km, który był wystarczająco duży, aby spowodować masowe wymieranie).
Misje Apollo 12, 14, 15 i 16 umieściły kilka stacji sejsmicznych na Księżycu w latach 1969-1972, tworząc pierwszą pozaziemską sieć sejsmiczną (ALSEP). Podczas jednego roku działalności zarejestrowano ponad 1000 zdarzeń sejsmicznych, z czego 10% było związane z oddziaływaniem meteoroidów. Sieć wyłączono w 1977 roku. Oczywiście o powierzchnię Ziemi nie uderza tak wiele meteorytów, ponieważ nasza planeta jest chroniona przez grube warstwy atmosfery.
[Źródło: phys.org]
Czytaj też: Jak wygląda Ziemia z perspektywy Księżyca?
