Aby uwiecznić ten obraz, Kosmiczny Teleskop Hubble’a zwrócił swoje instrumenty w stronę widma emisyjnego zwanego NGC 3749.
Kiedy astronomowie badają zawartość galaktyk we Wszechświecie, używają różnych technik i narzędzi. Jedną z nich jest rozproszenie światła i zbadanie jego właściwości. Odbywa się to w ten sam sposób, w jaki szklany pryzmat rozprzestrzenia białe światło do długości fal składowych, tworząc tęczę. Polując na konkretne oznaki emisji różnych pierwiastków w spektrum światła galaktyki – tzw. widma emisyjnego – lub odwrotnie, analizując oznaki absorpcji innych pierwiastków – astronomowie mogą wydedukować, co się dzieje w tych galaktykach.
Jeśli widmo galaktyki charakteryzuje się wieloma liniami spektralnymi i kilkoma widmami emisyjnymi, sugeruje to, że jej materiał tworzący gwiazdy został wyczerpany i że zawiera głównie stare gwiazdy. Z kolei odwrotna sytuacja sugeruje, że może zawierać wiele młodych gwiazd. Technika ta, znana jako spektroskopia, może dostarczyć informacji o typie i składzie galaktyki, gęstości oraz temperaturze każdego z gazów, szybkości powstawania gwiazd, a nawet rozmiarze centralnej czarnej dziury.
NGC 3749 jest oddalona o ponad 135 milionów lat świetlnych i nie emituje zbyt silnego światła. W porównaniu ze swoimi „kuzynami”, zwanymi galaktykami aktywnymi, NGC 3749 jest klasyfikowana jako nieaktywna.
