Krater, który pokrywa niemal 1/4 powierzchni Księżyca, dostarczył nowych informacji na temat tego, jak powstawał Srebrny Glob.
Mowa oczywiście o kraterze, który znajduje się na terenie basenu Biegun Południowy Aitken. Stanowi on jeden z największych kraterów uderzeniowych w całym Układzie Słonecznym.
Czytaj też: Ciemna strona Księżyca skrywa wiele tajemnic. Na jedną z nich natrafił chiński łazik
Czytaj też: Asteroida, która może zniszczyć naszą cywilizację. Oto jedno z odkryć z 2020 roku
Czytaj też: Nadlatująca asteroida znajdzie się bliżej Ziemi niż Księżyc. Spotkanie już wkrótce
Analiza materiałów rozrzuconych na skutek uderzenia w powierzchnię naszego naturalnego satelity doprowadziła naukowców do kilku wniosków. Jednym z nich było ustalenie szczegółów dotyczących linii czasowej, w której powstały płaszcz i skorupa Księżyca.
Krater księżycowy, czyli Biegun Południowy Aitken, powstał ok. 4,3 mld lat temu
Basen Biegun Południowy Aitken ma 2500 kilometrów średnicy i ponad osiem kilometrów głębokości. Powstał on w wyniku potężnego uderzenia sprzed ok. 4,3 mld lat, kiedy to Układ Słoneczny liczył zaledwie 200 milionów lat. Wtedy też Srebrny Glob był stosunkowo rozgrzany i podatny na zniekształcenia, w efekcie czego uderzenie wyrzuciło część materii znajdującej się wcześniej pod powierzchnią Księżyca.
Ze względu na umiejscowienie basenu po ciemnej stronie Księżyca jego badanie nie było łatwe. Symulacje wykazały jednak, skąd może się brać asymetria naszego naturalnego satelity. Strona widoczna z Ziemi jest bowiem pokryta ciemnymi plamami, podczas gdy ta dalsza zawiera więcej kraterów, mniej skał bazaltowych i posiada grubszą skorupę.
Czytaj też: Co o Marsie może nam powiedzieć jego księżyc, Fobos?
Czytaj też: Asteroida, która wybiła dinozaury pomogła przetrwać innym formom życia
Czytaj też: Nie uwierzycie, jak wykonano to zdjęcie Księżyca
Pomocny okazał się tor, którego obecność jest wiązana z uderzeniem stojącym z powstaniem opisywanego krateru. Rozgrzany, płynny Księżyc posiadał gęstsze minerały na większych głębokościach, podczas gdy te lżejsze unosiły się w obrębie skorupy. Tor musiał opaść w kierunku jądra dopiero wtedy, kiedy zachodziła krystalizacja skorupy i płaszcza. To, co doprowadziło do powstania basenu musiało uderzyć w powierzchnię Księżyca zanim tor opadł na większą głębokość. W ten sposób możemy wywnioskować, kiedy miały miejsce te wydarzenia.
