Jak wyglądałaby teraz okolica Czarnobyla, gdyby tamtejsze służby miały możliwość wykorzystania mikrorobotów, które są w stanie usunąć radioaktywne cząsteczki?
Przyszłość maluje się w kolorach zarówno elektrowni jądrowych, jak i tych „zielonych”, a więc słonecznych, czy wiatrowych. Jednak każdy wie, jak doskonała jest moc atomu… i jak groźna może się okazać, dlatego też naukowcy z ACS Nano opracowali małe, autonomiczne roboty mikroskopijnej wielkości, które były w stanie usunąć radioaktywny uran z symulowanych ścieków.
Te mikroroboty wykorzystują do działania struktury metaloorganiczne, czyli związki które mogą uwięzić określone substancje w swoich porowatych strukturach. Obecny projekt sprowadza się do nazwanego mianem ZIF-8 „pręcika” ze wspomnianego materiału o średnicy około 1/15 średnicy ludzkiego włosa.
Naukowcy dodali do niego żelaza i nanocząsteczki tlenku żelaza, aby odpowiednio ustabilizować struktury i uczynić je magnetycznymi. Katalityczne nanocząsteczki platyny umieszczone na jednym końcu każdego pręta przekształciły „paliwo” nadtlenku wodoru w wodę w pęcherzyki tlenu, które napędzały mikroroboty z prędkością około 60 razy większą od ich własnej długości na sekundę.
W skażonej na potrzeby badania wodzie mikroroboty usunęły 96% uranu w ciągu godziny. Zespół zebrał pręty obciążone uranem za pomocą magnesu i zabezpieczył uran, co umożliwiło recykling drobnych robotów. Naukowcy twierdzą, że samobieżne mikroroboty mogą kiedyś pomóc w zarządzaniu odpadami radioaktywnymi i ich usuwaniu.
