Szczegółowe trójwymiarowe obrazy przedstawiają rozległe osuwisko na Marsie, które rozciąga się na obszarze o szerokości ponad 55 kilometrów. Mają one pomóc w zrozumieniu, jak około 400 milionów lat temu powstały te niezwykle duże i długie grzbiety.
Wyniki badań pokazują, że unikalne struktury na osuwiskach mogły powstawać przy dużych prędkościach dochodzących do 360 kilometrów na godzinę za sprawą kryjących się pod nimi niestabilnych, rozdrobnionych skał. To podważa ideę, że leżące pod spodem warstwy śliskiego lodu mogłyby wyjaśnić pochodzenie długich, rozległych grzbietów, które znajdują się na osuwiskach w całym Układzie Słonecznym.
Zespół badawczy wykorzystał zdjęcia wykonane przez Mars Reconnaissance Orbiter do zdalnej analizy osuwisk. Naukowcy stwierdzili, że struktury wykazują takie same proporcje jak te powszechnie spotykane w eksperymentach z dynamiką płynów z wykorzystaniem piasku, co sugeruje, że niestabilna i sucha warstwa podłoża skalnego jest w tym przypadku równie skuteczna co lodowa.
I choć autorzy badania nie wykluczają obecności lodu, to wiedzą, że nie jest on konieczny do stworzenia długich grzbietów występujących na Marsie. Mechanizm symulowany przez naukowców powodował bowiem przepływ osadów na dystans dochodzący do 40 km, a wszystko to następowało przy ogromnych prędkościach.
