Naukowcy użyli komory diamentowej do rozbicia azotu i utworzenia niewidzianej wcześniej formy, którą nazwano czarnym azotem. Natura tego pierwiastka sprawiła, że naukowcy uwierzyli, iż ta płaska, krystaliczna forma nie była możliwa do uzyskania.
Czarny azot jest niezwykle ulotny, ale jego istnienie pokazuje, że azot ma więcej wspólnego z jego okresowymi „towarzyszami” niż sądzono do tej pory. Nazwa czarny azot pochodzi od podobnego alotropowego czarnego fosforu, który jest warstwowym materiałem półprzewodnikowym o wyglądzie podobnym do grafitu.
Naukowcy używali ekstremalnie niskich temperatur, aby schłodzić wodór, podczas gdy czarny azot został podgrzany do niemal 3900 stopni Celsjusza. Wtedy też powstały płaskie mikrowarstwy, które nie tylko przypominają strukturą i wyglądem czarny fosfor, ale również wydają się być przewodnikami. Ale tam, gdzie czarny fosfor jest stabilny, struktura czarnego azotu szybko rozprasza się – wystarczy zmiana temperatury bądź ciśnienia.
Czytaj też: Skąd się wziął azot w ziemskiej atmosferze?
Mimo, że czarny azot nie jest stabilny, udowodnienie jego istnienia stanowi przełom. Nie oznacza to, że nie ma możliwości zastosowania, ale na razie prawdopodobieństwo takiego obrotu spraw jest bardzo małe.
Chcesz być na bieżąco z WhatNext? Śledź nas w Google News
