Naukowcy zbadali rozmieszczenie neolitycznych domów w Europie Środkowej i Wschodniej. W ten sposób zauważyli, że orientacja nowo budowanych domostw odbiegała w niewielkim stopniu od orientacji istniejących już budynków.
Od dawna zakładano, że wczesne domy neolityczne zazwyczaj funkcjonowały od 30 do 40 lat, a nowe domy musiały być budowane w regularnych odstępach od już istniejących. Dzięki określeniu wieku metodą radiowęglową badacze są w stanie stwierdzić, że nowa konstrukcja wiązała się z ledwo zauważalnym obrotem osi domu w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara.
Różnice w polu magnetycznym Ziemi są wykorzystywane do wizualizacji archeologicznych formacji leżących pod ziemią. Wczesne neolityczne plany domów należą do najlepszych możliwych do identyfikacji. Na terenie południowo-zachodniej Słowacji, przy użyciu geofizycznych metod poszukiwawczych, odkryto setki takich miejsc. Wydobycie wszystkich tych domów nie wchodzi w grę, ale analiza części z nich pozwoliła wysnuć pewne wnioski.
Wyniki badania odnoszą się również do porównywalnych obserwacji archeologicznych w innych miejscach i okresach. Pokazują one, że podobne zmiany w orientacji występowały także w nowszych okresach prehistorycznych.
