Obiekty znajdujące się w pobliżu Ziemi, zwane NEO, są małymi ciałami Układu Słonecznego, których orbity czasami zbliżają je do Ziemi, czyniąc je potencjalnymi zagrożeniami. NEO oferują również wskazówki dotyczące składu, dynamiki i warunków środowiskowych wczesnego Układu Słonecznego i jego ewolucji.
Ze względu na fakt, że znajdują się one stosunkowo blisko Ziemi, nadają się do pomiarów astronomicznych. Większość NEO jest wykrywana w trakcie poszukiwań optycznych, ale jeden kluczowy parametr, ich rozmiar, zazwyczaj nie może być określony wyłącznie na podstawie samych detektorów optycznych.
Dzieje się tak dlatego, że światło optyczne NEO jest odbijane od światła słonecznego, a obiekt może być jasny albo dlatego, że jest duży, albo dlatego, że ma wysoki współczynnik odbicia. Zespół badawczy używa kamery IRAC znajdującej się na teleskopie Spitzera do pomiaru sygnałów emisji podczerwieni NEO. Pozwala to określić ich rozmiary.
Cztery badane ostatnio NEO to właściwie dwie pary obiektów, z których każda składa się z dwóch „genetycznie powiązanych” asteroid o podobnym składzie i rozmiarze. Powiązanie zostało potwierdzone, gdy spektroskopia optyczna i spektroskopia w bliskiej podczerwieni wykazały, że każda z dwóch NEO była niezwykle podobna, co sugerowało wspólne pochodzenie.
Naukowcy twierdzą, że najbardziej prawdopodobną przyczyną rozpadu jest mechanizm YORP. Odnosi się on do przyspieszającego ruch orbotowego asteroidy w wyniku jej niejednorodnego odbijania i emisji fotonów. Fotony przenoszą pęd, a w tym przypadku emitowane fotony mogą stopniowo obracać asteroidę, aż w końcu ulegnie ona fragmentacji.
Zespół szacuje, że prawdopodobnie obie pary NEO uległy fragmentacji niecałe dziesięć tysięcy lat temu, co czyni je jednymi z najmłodszych znanych tego typu układów asteroid. Jeśli astronomowie namierzą więcej par NEO, zapewni to idealne laboratorium do badania zależnych od czasu procesów ewolucyjnych, które są istotne dla asteroid w całym Układzie Słonecznym.
