Z nowych badań poświęconych walce Polaków z epidemią tyfusu, która miała miejsce na terenie okupowanego przez Niemców i Rosjan kraju wynika, że nasi przodkowie musieli korzystać z wielu różnych środków.
Nie mieli bowiem dostępu do skutecznych leków ani szczepionki, dlatego musieli skupić się na innych czynnikach. Chodziło o edukowanie obywateli, poprawę warunków sanitarnych, a nawet dystansowanie społeczne. Wnioski dotyczące ówczesnej epidemii mogą posłużyć do skutecznej walki z obecną pandemią.
Największy problem z tyfusem występował w warszawskim getcie, gdzie na przestrzeni ok. 300 hektarów mieszkało niemal pół miliona ludzi. Artykuł w tej sprawie ukazał się na łamach Science Advances, a jego autorem jest Lewi Stone z Uniwersytetu w Melbourne.
Tyfus jest chorobą bakteryjną przenoszoną przez wszy, które żywią się krwią zakażonych ludzi. Kiedy wszy znajdują innego żywiciela, ich odchody bądź całe korpusy dostają się pod skórę, powodując infekcję. Tego typu patogeny ozprzestrzeniają się najłatwiej w czasie wojny, głodu i innych kryzysowych sytuacji, w których ludzie są stłoczeni na małych przestrzeniach. Bez odpowiedniego leczenia tyfus jest bardzo zabójczy, powodując śmierć nawet 40% chorych.
Chcesz być na bieżąco z WhatNext? Śledź nas w Google News
Z badań Stone’a wynika, że członkowie warszawskiej społeczności, powstrzymać rozwój epidemii, polegali na dość podstawowych środkach. Istniała bowiem szczepionka, ale jest bardzo nieprawdopodobne, że w geccie był do niej powszechny dostęp. Środki te obejmowały polepszenie warunków sanitarnych, prowadzenie wykładów, w których mogły uczestniczyć setki osób. Pojawiły się również doniesienia o podziemnych uniwersytetach, gdzie studenci medycyny szkolili się w zakresie z epidemiami. Co więcej, prawdopodobnie praktykowano dystansowanie społeczne. Zdaniem autora badań, bez wprowadzenia tych zasad liczba ofiar, którą oszacowano na ok. 100 tysięcy, mogłaby być nawet trzykrotnie wyższa.
