Palaeoloxodon to wymarły obecnie rodzaj ssaka z rodziny słoniowatych, który przez sporą część plejstocenu zamieszkiwał Eurazję i północną Afrykę. Czym charakteryzowały się te zwierzęta?
Aby lepiej zrozumieć ich pochodzenie oraz późniejszy podział, naukowcy podjęli próbę uporządkowania historii tych zwierząt. Jedną z ich najbardziej charakterystycznych cech były proste, długie kły. Dorosłe osobniki były również niezwykle sporych rozmiarów, a na czaszce posiadały niespotykane u współcześnie żyjących słoni zgrubienia.
Początkowo naukowcy sądzili, że występujący dawniej w Europie Palaeoloxodon antiquus posiadał dość smukłe zgrubienie, podczas gdy indyjski gatunek Palaeoloxodon namadicus miał być pod tym względem kompletną przeciwnością. Później, na terenie Włoch czy Niemiec znaleziono jednak czaszki ze sporymi wypukłościami. Oznaczało to, że ta cecha wcale nie wyróżniała żadnego z gatunków.
Autorzy badania odkryli jednak inny wzór. Zauważyli bowiem, iż wypukłość pojawiała się już u najmłodszych osobników, jednak jej rozmiary zauważalnie zwiększały się dopiero u niemal dorosłych, by uzyskać pełną wielkość i twardość u starszych zwierząt. Obecność tego zgrubienia wynikała najprawdopodobniej z konieczności zapewnienia przestrzeni dla rozwoju mięśni, które były odpowiedzialne za utrzymanie ogromnych czaszek. Miały one bowiem długość niemal 1,5 metra, licząc od zgrubienia do początku kłów.
