Różnica technologiczna między Związkiem Radzieckim, a Stanami Zjednoczonymi jest tematem wielu dyskusji i to nie tylko w tak ciężkich tematach, jak energia atomowa. Oba te mocarstwa w przeszłości rozwijały jedno – telewizję i nawet na tym poletku sowieci nie wypadali najlepiej.
Czytaj też: Niewielki magnes dorobił się nowego rekordu
Telewizory zostały wyprodukowane w Związku Radzieckim po raz pierwszy raz w 1934 roku, ale nadawanie sygnału rozpoczęło się dopiero w 1938 roku. Podobnie jak w przypadku Ameryki, technologia wystartowała „z kopyta” dopiero po II Wojnie Światowej. Tak więc KVN-49, czyli pierwszy masowo produkowany odbiornik telewizyjny został wyprodukowany w 1949 roku… trzy lata po RCA 630-TS w USA. Jednak oba kraje mierzyły się z jednym problemem – wysokim kosztem telewizorów, które w tamtym czasie wynosiły kilkumiesięczne pensje.
Radzieckie KVN-49 były jednak najtańsze, ale nie bez powodu. Miały tak małe ekrany (kilku-calowe), że przed nimi musiano montować plastikowy dysk, który po napełnieniu wodą działał, jak szkło powiększające. Amerykanie poszli z kolei krok dalej i przed ekranem montowali plastikowe kolorowe nakładki, które w naprawdę słaby sposób wyciskały z czarno-białego obrazu kolory.
Jednak początkowe problemy nie zablokowały rozwoju telewizorów (witamy właśnie modele w 8K). Od 1955 do 1960 roku w Związku Radzieckim liczba sprzedanych egzemplarzy wzrosła z 1 miliona do pięciu, a następnie 20 do 1970 roku. Tam oprócz propagandy państwowej, popularne były emisje dramatów przedstawiających II Wojnę Światową. Wzrost popularności przerósł w pewnym momencie radzieckie fabryki, które nie przykładały się do produkcji. Problem został nawet nagłośniony przez media, kiedy w 1980 roku zgłoszono 2126 pożarów spowodowanych przez telewizory i kolejne 5490 zaledwie pięć lat później.
Czytaj też: Bezzałogowy Boaty McBoatface udowodnił wpływ globalnego ocieplenia
Źródło: Popular Mechanics
