Astronomowie odkryli najbardziej masywny kwazar pochodzący ze wczesnego wszechświata. Zawiera on czarną dziurę o masie odpowiadającej masie 1,5 miliarda Słońc. J1007+2115 jest jednym z zaledwie dwóch znanych kwazarów pochodzących z tego okresu.
Z obecnie uznawanych teorii wynika, iż kwazary są zasilane przez supermasywne czarne dziury. Ta, która napędza istnienie J1007+2115 sprawia, że rzeczony kwazar jest najdalszym, a więc najwcześniej powstałym tego typu obiektem jaki do tej pory poznaliśmy. Aby pokazać, z jak niebywałymi wartościami mamy do czynienia, wystarczy wspomnieć, że Światło emitowane przez J1007+2115 potrzebowało 13,02 miliarda lat, aby dotrzeć do Ziemi.
Jak jednak mogło dojść do powstania tego obiektu na wczesnych etapach istnienia wszechświata? Autorzy badań sugerują, że kwazar mógł powstać jako „zalążek” czarnej dziury, która już 100 milionów lat po Wielkim Wybuchu miałe masę podobną do 10 tysięcy Słońc.
Czytaj też: W tych galaktykach wykryto potężne sygnały. Co je wytworzyło?
Obecna teoria sugeruje, że na początku istnienia wszechświata, po Wielkim Wybuchu, atomy były zbyt odległe od siebie, aby oddziaływać między sobą i tworzyć gwiazdy czy galaktyki. Narodziny tych obiektów w postaci, w jakiej znamy je dziś, miały miejsce podczas Ery Rejonizacji, około 400 milionów lat po Wielkim Wybuchu.
Chcesz być na bieżąco z WhatNext? Śledź nas w Google News
Pod wpływem ogrzewania, cząsteczki wodoru zostały pozbawione elektronów. Proces ten trwał zaledwie kilkaset milionów lat, co jest stounkowo krótkim okresem w skali kosmicznej. Odkrycie kwazarów takich jak ten opsywany jest dużym krokiem w kierunku zrozumienia procesu rejonizacji i tworzenia się wczesnych supermasywnych czarnych dziur oraz masywnych galaktyk.
