Sharkoon swój zestaw słuchawkowy Skiller SGH2 zaprezentował już przed rokiem, a dziś możemy już kupić jego następcę (SGH3), ale nie zaszkodzi dorzucić naszych trzech groszy na temat tego zestawu słuchawkowego do obecnych już testów, jakich się dorobił.
Pudełko i dołączone wyposażenie
Pudełko nie napawa do zachwytu. Cienki karton z plastikową, przezroczystą “szybką” na boku nigdy nie będzie zwiastował dobrej jakości. Tym razem zastosowany plastik jest dodatkowo bardzo cienki, co zagraża produktowi w transporcie. W środku czeka na nas sam SGH2 oraz instrukcja obsługi. Szczerze? Zbędna. W końcu zestawem sterować się na dobrą sprawę nie da.
Czytaj też: Test zestawu słuchawkowego Plantronics RIG 500 PRO
Najważniejsze cechy SGH2
- Ogólne
- Przeważający materiał: tworzywo sztuczne w wielu odsłonach
- Waga: 390 gramów
- Słuchawki wokółuszne zamknięte
- Regulacja na bazie opaski
- Gruby przewód USB w materiałowym oplocie o długości 250 cm
- Pokrętło poziomu głośności
- Brak oprogramowania
- Przetworniki neodymowe
- Średnica: 50 mm
- Impedancja: 32 Ohm
- Pasmo przenoszenia: 20 – 20 kHz
- Czułość 94 dB
- Mikrofon
- Na elastycznym pałąku bez możliwości “schowania”
- Wielokierunkowy
- Pasmo przenoszenia 100 – 10000 Hz
- Czułość: -34±3dB
Design, materiały i wykonanie
Zestawowi SGH2 zdecydowanie daleko do przyjemnych dla oka modeli (przynajmniej w mojej ocenie). Zresztą, oceńcie sami:
Całość wygląda, jak po prostu połączenie dwóch wielkich okręgów dwoma prętami z jakąś opaską w połowie. Dominuje przeciętnej jakości tworzywo sztuczne. To jest niestety praktycznie wszędzie, choć znajdziemy na zewnętrznej stronie muszli metalową siateczkę, a na logach producenta grawerowane aluminium.
Całościowo SGH2 prezentuje się naprawdę tanio (spoiler – słuchawki w rzeczy samej są tanie). Okrągłe, jak od cyrkla muszle, jakiś taki nijaki plastik, który udziela się również połączeniom z szerokim pałąkiem i niektórym elementom. Najgorzej wyglądają jednak dwie wspomniane „rurki”, łączące obie muszle. Te zostały ukryte pod jakąś miękką gumą, która przyniosła mi na myśl rurki termokurczliwe. Nie jest to coś, co chciałoby się widzieć.
Tanio w dotyku wypada również cieniutka derma na regulowanej opasce, która łączy obie muszle za sprawą dwóch par metalowych linek. Opaskę wypełnia cienka warstwa pianki, ułatwiająca nam wyczucie jakiegoś twardego plastiku wewnątrz, a za zdobienie odpowiada wypalona nazwa serii modeli – Skiller.
Nauszniki nieco ratują sytuację
Takie samo połączenie znajdziemy na wielkich nausznikach, ale na szczęście solidne wypełnienie pianką odrobinę zmniejsza poczucie „taniości”.
Mikrofon na swoim elastycznym wysięgniku uparcie opada. Nie da się go schować, nie da odczepić, nie da się go podnieść, gdy jest chwilowo zbędny. Mamy takie coś stale w polu widzenia. Nie liczcie też na mechanizm automatycznej dezaktywacji przy manipulacji nim.
Sznur od żelazka
Całość dopełnia masywny przewód w materiałowym oplocie. 2,5 metra kabla ma swój potężny udział w masie całego zestawu słuchawkowego. Podejrzewam, że aż tak masywny przewód (masywniejszego w słuchawkach nie widziałem) to efekt zastosowanego podświetlenia muszli. Tego nie możemy dezaktywować… a szkoda, bo wygląda miernie, emanując blaskiem z łącznie 8 diod na jednym nauszniku. Lewa słuchawka ma dodatkowo pokrętło głośności.
Ergonomia
Nie udało mi się dogadać ze słuchawkami i pod kątem wygodny, ale mam wrażenie, że w moim przypadku powodem jest sam kształt mojej głowy. Chociaż sądziłem, że nie mam jej aż tak małej, to ten zestaw udowodnił mi, że kilka dodatkowych centymetrów w obwodzie lepiej poradziłoby sobie z utrzymaniem SGH2 na głowie.
Oczywiście takie coś rozwiązałby sam producent, stosując bardziej napięte linki w opasce. Nauszniki tego modelu nie okalają szczelnie moich uszu, a i inne osoby w redakcji narzekały na brak szczelności. Odbija się to bezpośrednio na tłumieniu dźwięków z otoczenia. Jedyny atut tej sytuacji to fakt, że przynajmniej w tych monstrualnych nausznikach moje uszy dostają nieustannie dawkę chłodniejszego powietrza z zewnątrz, eliminując w pewnym stopniu uczucie ich „zmęczenia”. Wielkość nauszników sprawia, że uszy mieszczą się w całości, dzięki czemu nie są uciskane z żadnej ze stron i nie ma ryzyka, że dźwięk kierowany jest na fragment małżowiny zamiast do kanału słuchowego.
Test dźwięku
Przy testach gamingowych zestawów słuchawkowych z niskiego segmentu zdecydowanie zbyt często nadużywam określenia „przeciętność”, ale i tym razem trudno znaleźć lepsze słowo na jakość dźwięku w SGH2. Bez trudu znajdziecie o wiele lepsze słuchawki z tej samej półki cenowej, w tym zdarzają się już proste modele renomowanych marek. Trudno nie ulec wrażeniu, że producent usiłuje skupić uwagę klienta głównie wielkością i podświetleniem, a spycha inne aspekty na dalszy plan.
Tradycyjnie dla słuchawek z przewodem USB, przetwornik cyfrowo-analogowy umieszczony został w samych słuchawkach. To one pełnią jednocześnie rolę karty dźwiękowej. I tutaj mamy garść plusów – nie mamy zakłóceń, drażniącego pykania czy szumu, częstych problemów słuchawek z przewodem JACK.
Samo jednak brzmienie jest płytkie, z wąską sceną muzyczną i zdecydowanie za małą szczegółowością. Dominuje niedociągnięty w skali bas, który wybrzmiewa zdecydowanie zbyt szybko niczym w starych telewizorach. Przez kurtynę basu nieudolnie przebija się środek skali i gwizdki. Nieustannie ma się wrażenie słuchania przez jakąś dodatkową, tłumiącą dźwięk barierę.
Niewystarczająca separacja poszczególnych dźwięków męczyła mnie najbardziej. Często zlewają się one w jeden. Co warto dodać, stłamszona scena muzyczna, bezpośrednio wpływa na odwzorowanie przestrzenności w grach. Może nie jakoś skrajnie i potężne rąbnięcie z pistoletu w lewe ucho usłyszymy, ale optymalny sprzęt do skradania się w Fortnite czy CS:GO to nie jest.
Test mikrofonu
Czarnym koniem zestawu SGH2 nie nazwałbym obecnego w nim mikrofonu przez jego konstrukcję, ale muszę przyznać, że swoją jakością pozytywnie mnie zaskoczył. Chociaż cechuje go taki sam brak charakteru, co resztę modeli w tej półce cenowej, to przynajmniej zapewnia możliwość nagrań bez zbędnych zakłóceń. Sprawdźcie sami:
Podsumowanie
Oczywiście na SGH2 można narzekać, a Sharkoona za takiego babola można wyśmiewać, ale nie w momencie, kiedy spojrzymy na cenę tego zestawu słuchawkowego. Mowa bowiem o 120 złotych, a więc segmencie cenowym, w którym „przeciętność” wszystkiego jest wszechobecna. Oczywiście zapewne każdy wolałby, żeby w muszlach nie znalazło się podświetlenie, na czym skorzystałaby grubość przewodu USB, a cena spadła poniżej stówy, ale na taki, a nie inny styl zdecydował się producent. Czy napełnicie jego kieszenie? Decyzja należy do Was i mam nadzieję, że powyższym testem pomogłem Wam ją podjąć.
