Wieczór kawalerski bądź panieński wydaje się bardzo współczesną tradycją. Jedna ze wzmianek o tego typu wydarzeniu została odnotowana w 1922 roku, a forma, w jakiej odbywa się ono dzisiaj, nadeszła znacznie później.
Sam rytuał „przejścia” sięga jednak czasów starożytnych. Przez tysiące lat rytuały przedślubne podkreślały czystość panny młodej. Kobiety w starożytnej Grecji spędzały dzień przed ślubem – znany jako proaulia – składając ofiary bogom, zwłaszcza Artemidzie, związanej z czystością i rodzicielstwem. W XVII-wiecznej Szwecji panna młoda świętowała mökvällarr, co można przetłumaczyć jako „dziewicze noce”. Wtedy też kobiety spędzały czas na biesiadowaniu i piciu.
W przypadku mężczyzn znane historykom rytuały sięgają czasów starożytnej Sparty, gdzie żołnierze wznosili toast dzień przed ślubem swojego przyjaciela. Kluczowym momentem w kształtowaniu się współczesnych tradycji była jednak dopiero rewolucja przemysłowa. Napływ ludności wiejskiej do miast spowodował przeniesienie różnorakich zwyczajów. Mężczyźni świętowali w pubach, urządzali żarty, takie jak np. chowanie butów czy oblewanie innych smołą i obrzucanie piórami. Tego typu zachowania stanowiły podstawy wieczorów kawalerskich w formie, jaką znamy dzisiaj.
Podobna zależność dotyczyła kobiet, choć w innej formule. Kobiety dawały przyszłym żonom potrzebne „w doroslym życiu” prezenty, takie jak np. naczynia. Nadal jednak nie było społecznej zgody na hulaszcze imprezy, a osoby, które je urządzały, spotykały się z karami. Na przykład impreza zorganizowana przez Herberta Barnuma Seeleya została zakończona przez policję po tym, jak okazało się, że występuje na niej tancerka brzucha. Poluzowanie przepisów nastąpiło dopiero w połowie XX wieku, a kobiety doświadczyły go wraz z nadejściem nowej fali feminizmu.
Chcesz być na bieżąco z WhatNext? Śledź nas w Google News
