Jak życie przetrwało najbardziej ekstremalną epokę lodowcową? Naukowcy znaleźli pierwsze bezpośrednie dowody na to, że topnienie lodowca stanowiło kluczową element dla eukariotów podczas fazy tzw. Ziemi-śnieżki.
Autorzy badania analizowali bogate w żelazo skały pozostawione przez złoża lodowca na terenie Australii, Namibii i Kalifornii. Zamierzali oni zebrać informacje dotyczące warunków środowiskowych w okresie epoki lodowcowej.
Badając żelazo zawarte w tych skałach, naukowcy byli w stanie oszacować ilość tlenu w oceanach sprzed około 700 milionów lat. Mogli w ten sposób zrozumieć wpływ, jaki miałaby ona na życie morskie, m.in. ówczesne gąbki.
I choć wygląda na to, że większość oceanów okresie Ziemi-śnieżki była niezdatna do zamieszkania z powodu braku tlenu, to istniały obszary, w których mogły funkcjonować organizmy. Sytuacja wiązała się z faktem, że pęcherzyki powietrza uwięzione w lodzie są uwalniane do wody, wzbogacając ją w tlen.
Około 700 milionów lat temu Ziemia doświadczyła najpoważniejszej epoki lodowcowej w swojej historii. Fakt, że miała ona miejsce przed ewolucją złożonych organizmów sugeruje związek pomiędzy Ziemią-śnieżką a ewolucją zwierząt. Niekorzystne warunki mogły pobudzić dywersyfikację zwierząt do bardziej złożonych form.
Warto również zaznaczyć, że badanie skupia się na dostępności tlenu, ale pomija fakt, że eukarioty potrzebowałyby pożywienia, aby przetrwać w okresie epoki lodowcowej. Potrzebne są dalsze analizy, aby zrozumieć, w jaki sposób środowiska te mogły się utrzymać.
