Paleontolodzy zajęli się badaniami poświęconymi szczątkom ankylozaura, czyli jednego z pancernych dinozaurów zamieszkujących Ziemię w okresie późnej kredy. Był on świetnie chroniony przed drapieżnikami.
Stegouros elengassen jest głównym bohaterem artykułu opublikowanego na łamach Nature. Jego szczątki zostały znalezione w skałach mających od 71,7 mln do 74,9 mln lat. Poza nietypowym ogonem tego zwierzęcia, na szczególną uwagę zasługuje również historia, jaką opowiadają jego szczątki w kontekście rozpadu superkontynentu zwanego Pangeą. Proces ten doprowadził do pojawienia się wielu różnic między ankylozaurami zamieszkującymi Laurazję i Gondwanę.
Czytaj też: Nowo zidentyfikowany dinozaur z Wyspy Wight zmienia historię iguanodonów
Szkielet S. elengassen był w około 80% kompletny. Zdaniem naukowców jego właściciel padł w okolicach rzeki, a jego pozostałości zostały częściowo przykryte piaskiem. Mogłoby to wyjaśniać, dlaczego dolna połowa ciała tego zwierzęcia jest tak dobrze zachowana. Osobnik, który najprawdopodobniej był w pełni rozwinięty, miał około 180-200 centymetrów długości, wliczając w to ogon.
Znaleziony dinozaur okazał się jednym z tzw. ankylozaurów
Ogon ten był stosunkowo krótki, a na jego końcu znajdowało się siedem par płaskich kostnych złogów. Co ciekawe, jego nazwa, czyli Stegouros, pochodzi od greckich słów oznaczających „dach” (stego) i „ogon” (uros). Z kolei drugi człon, elengassen, odnosi się do opancerzonej bestii znanej z mitologii lokalnego ludu Aónik’enk.
Czytaj też: Superzaur to prawdopodobnie najdłuższy dinozaur w historii. Jakie rozmiary osiągał?
S. elengassen posiadał czaszkę i zęby podobne do innych ankylozaurów, szczególnie tych z półkuli północnej. Z kolei pozostałe elementy jego budowy były inne i w większym stopniu przypominały te spotykane u stegozaurów. Poza tym, autorzy badania doszli do wniosku, iż ankylozaury z południa i północy rozdzieliły się bardzo dawno temu, w okresie środkowej jury albo i wcześniej.
