Nicole Kleger i Simona Fehlmann zamierzają wykorzystać proces druku 3D do tworzenia szablonów z soli. Takie podejście do sprawy ma zapewnić szereg korzyści.
Chodzi między innymi o tworzenie wysoce porowatych, lekkich elementów metalowych. W jaki sposób? Sól posłuży do tworzenia swego rodzaju szablonów, które będzie można wypełniać innymi materiałami.
Czytaj też: Pierwsza w historii szkoła wydrukowana w 3D. Poznaliśmy kraj, w którym zostanie zbudowana
Ustalenia badaczek na ten temat zostały zaprezentowane na łamach Advanced Materials. Autorki opisują, jak wraz ze współpracownikami doprowadziły do usprawnienia całego procesu tak, by produkować bardziej złożone rusztowania o jeszcze drobniejszych porach. Wykonane w ten sposób szablony powstają dzięki urządzeniu do stereolitografii. Wykorzystuje się również atrament oparty na cząstkach soli.
Łącząc wspomniany atrament z monomerami, naukowcy sprawili, że stał się on wrażliwy na światło. Za jego sprawą monomery łączą się tworząc twarde polimery, co umożliwia tworzenie złożonych struktur warstwa po warstwie. Powstały w ten sposób szkielet służy następnie jako forma, którą można wypełnić innym materiałem. W tym przypadku chodziło o magnez, aluminium, plastik oraz kompozyt węglowy.
Druk 3D z wykorzystaniem soli miałby posłużyć do tworzenia szablonów wypełnianych innymi materiałami
Na obecnym etapie technika ta umożliwia produkcję złożonych obiektów oraz zmniejszenie porów z 0,5 milimetra do 0,1 milimetra. Kolejnym krokiem i to bardzo istotnym, ma być przełożenie wyników z laboratorium na masową produkcję. Czy będzie to możliwe? Taki scenariusz nie jest wykluczony, ponieważ autorki mają konkretne pomysły na zastosowanie swojego projektu.
Czytaj też: Jednorazowa elektronika ma sojusznika. To papierowa płytka drukowana, którą można spalić
Chodzi o produkcję implantów szczęk. Obecnie, zanim można wstawić implant stomatologiczny, kość musi zostać najpierw odbudowana. Gdyby implanty były wykonywane na przykład ze stopów magnezu, cały proces przebiegałby znacznie szybciej. Inne zastosowanie miałoby obejmować tworzenie tzw. rusztowań dla kultur komórkowych, ponieważ komórki zachowują się w odmienny sposób na strukturach dwuwymiarowych, a w inny – w trójwymiarowych.
