Słońce emituje tzw. wiatr słoneczny, który składa się z naładowanych cząstek, głównie protonów i elektronów. Część z nich dociera do atmosfery naszej planety, co możemy zauważyć za sprawą efektownych zórz.
Wpływ cząstek pochodzących ze Słońca na ozon tworzący atmosferę zaobserwowano już w 1969 roku. Teraz, dzięki rozwojowi technologii, możemy zobaczyć te oddziaływania w większym stopniu. Podczas okresów szczególnie wysokiej aktywności Słońca może dojść do usunięcia nawet 60% ozonu na wysokościach powyżej 50 km. Może to potrwać nawet kilka tygodni.
Czytaj też: Ziemia znajduje się rekordowo blisko Słońca. Czym jest peryhelium?
I choć większość ozonu w atmosferze znajduje się w cienkiej warstwie na wysokości ok. 20-25 kilometrów, to można go znaleźć nawet 80 kilometrów wyżej. Wiadomo, że zmiany w ilości ozony nad półkulą południową wpływają na tamtejsze warunki klimatyczne, szczególnie w obszarach polarnych.
Słońce wpływa przede wszystkim na ozon w ziemskiej atmosferze, co może zaburzać cykle klimatyczne
Naukowcy mają dowody na to, że aktywność Słońca wpływa na regionalną zmienność klimatu na obu biegunach. Modele klimatyczne sugerują, iż takie oddziaływania łączą się z większymi wzorcami klimatycznymi (np. oscylacją antarktyczną) i wpływają na warunki panujące na średnich szerokościach geograficznych.
Czytaj też: Nad Antarktydą zaobserwowano największą od lat dziurę ozonową
Co ciekawe, pojawiały się także przypuszczenia, jakoby promieniowanie pochodzące ze Słońca mogą wpływać na „zasiewanie” chmur. Ostatnie analizy w tej sprawie, przeprowadzone przez CERN, sugerują jednak, iż wpływ ten jest bardzo niewielki. Być może Słońce w inny sposób oddziałuje na chmury, lecz jak na razie nic o tym nie wiadomo.
