Wielu królów i królowych wywodzących się z hiszpańskiej dynastii Habsburgów, która rządziła Europą od XVI do początku XVIII wieku, miało wyraźną deformację twarzy. Nowe badania sugerują, że charakterystyczna szczęka była prawdopodobnie wynikiem długoletniego chowu wsobnego.
Dynastia Habsburgów była jedną z najbardziej wpływowych w Europie, ale była znana z chowu wsobnego, który stanowił jedną z przyczyn jej upadku. Linia hiszpańskiej gałęzi dynastii zakończyła się w 1700 r. wraz ze śmiercią króla Karola II, który prawdopodobnie nie mógł posiadać dzieci. Ale nie było jasne, czy skłonność do chowu wsobnego była źródłem „wargi habsburskiej”.
Autorzy nowego badania poprosili o pomoc 10 chirurgów szczękowych, którzy przeanalizowali 66 portretów 15 członków dynastii Habsburgów. Lekarze szukali 11 cech określających tzw. prognatyzm. Poszukiwali również siedmiu cech definiujących „niedobór szczęki”, czyli stan, w którym kości szczęki nie rozwijają się w pełni. Autorzy przyjęli hipotezę – a później ją potwierdzili – że oba te stany były powiązane i miały tę samą podstawę genetyczną.
Chirurdzy zostali poproszeni o ocenę stopnia obu zniekształceń twarzy dla każdego członka dynastii Habsburgów. Okazało się, że Maria z Burgundii, która weszła do rodziny w 1477 r. i była księżną Burgundii, miała najmniej rozwinięty prognatyzm, podczas gdy Filip IV, który rządził Hiszpanią i Portugalią od 1621 do 1640 r., miał z nim największy problem.
Pięciu członków dynastii królewskiej, którzy mieli największe braki, to Maksymilian I, który rozpoczął swoją władzę jako cesarz rzymski w 1493 r.; córka Maksymiliana; jego bratanek; prawnuk jego bratanka; i Karol II, który był ostatnim z linii habsburskiej.
Wykorzystując informacje z dużego drzewa genealogicznego, które obejmowało 6000 osób z 20 pokoleń, naukowcy obliczyli skalę chowu wsobnego w dynastii. Następnie skorelowali go ze stopniem deformacji twarzy widocznym na obrazach i stwierdzili, że istnieje silny związek między natężeniem chowu wsobnego a rozwojem „wargi hasburskiej”.
Innymi słowy, ludzie, którzy byli najbardziej spokrewnieni, mieli najbardziej wyraźne deformacje twarzy. Chów wsobny prawdopodobnie był wywołany tzw. homozygotycznością genetyczną, czyli dziedziczeniem tej samej postaci genu od obojga rodziców.
