Ponad sto lat temu, na początku XX wieku, zaskakująco dużą popularnością cieszyło się… spożywanie radioaktywnych materiałów bądź stosowanie ich w formie maści.
O radioaktywnych właściwościach uranu poinformował w 1896 roku Henri Becquerel, a później Maria Curie-Skłodowska po raz pierwszy użyła terminu radioaktywność. Nie było jednak jasne, czy jest ona powiązana np. z zachorowaniami na raka.
Czytaj też: 10 innowacji, które odmienią medycynę
Czytaj też: Jak radioaktywne pierwiastki wpływają na utrzymanie życia?
Czytaj też: Sztuczna inteligencja w medycynie
W ówczesnych czasach, co obecnie wydaje się dziwacznym pomysłem, postanowiono tworzyć produkty oparte na radioaktywnych materiałach. Dodawano je do past do zębów, paczek z papierosami, a nawet napojów. Te ostatnie, znane pod nazwą Radithor, przypadły do gustu Ebenowi Byersowi, który był m.in. golfistą. Kontuzja odniesiona w 1927 roku utrudniła Byersowi nie tylko funkcjonowanie w sporcie, ale również w sferze intymnej.
Radithor, czyli radioaktywny napój wymyślony przez Baileya, wywoływał opłakane skutki
Pomóc miał Radithor, czyli przepisany przez lekarza napój, będący w rzeczywistości radem rozcieńczonym w wodzie. Twórca tego niesamowitego medykamentu, William Bailey, prawdopodobnie sowicie wynagradzał lekarzy zalecających swoim pacjentom picie Radithora. Stan zdrowia Byersa się poprawił (choć nie wiadomo, dlaczego), a mężczyzna nie tylko samemu chętnie pił radioaktywny napój, ale również polecał go otoczeniu. Szacuje się, że spożył co najmniej 700 litrów drogiego Radithora.
Czytaj też: Japończycy chcą spuścić do oceanu radioaktywną wodę z Fukushimy
Czytaj też: Jak średniowieczny lek pomaga współczesnej medycynie?
Czytaj też: Pamiętacie dziwny poziom radioaktywności w Europie? Co go spowodowało?
Po kilku latach Byers zaczął tracić na wadze, narzekał na bóle głowy i wypadanie zębów. Jego kości zaczęły się łamać, a w 1931 roku usunięto mu niemal całą górną szczękę oraz część dolnej. Kiedy chory miał 51 lat, pozostało mu zaledwie 6 zębów, a w czaszce widoczne były dziury. Po tym jak zmarł, został pochowany w ołowianej trumnie. Z kolei twórca Radithora odszedł z tego świata w 1949 roku – ekshumacja jego zwłok wykazała poważne uszkodzenia organów powiązane z radioaktywnymi pierwiastkami.
