Typy nośników flash SSD:
SATA
Obecnie najczęściej używanym interfejsem dyskowym jest SATA. Przewód taki ma formę cienkiej taśmy, za pomocą której podłącza się dysk do komputera stacjonarnego. Do dysky z interfejsem SATA, konieczne jest też podłączenie drugiego przewodu, w którym płynie prąd. W przypadku laptopów odpowiednie, podwójne złącze jest wbudowane bezpośrednio w obudowę i do niego podłącza się dysk. Interfejs SATA jest obecnie dostępny w dwóch wariantach: starszy z nich to SATA 3 Gbps, zaś nowszy to SATA 6 Gbps. Jak łatwo przewidzieć, różnią się one przede wszystkim przepustowością, która w teorii wynosi kolejno 375 oraz 750 MB/s. Jednak w praktyce parametry te okazują się sporo niższe. Poszczególne generacje portów SATA nie różnią się między sobą wizualnie i do rozróżnienia ich najczęściej służy specyfikacja płyty głównej i dysku twardego. SATA starszej generacji można znaleźć głównie w starych komputerach. Nowe dyski i płyty główne wspierają przede wszystkim nowszy standard. Warto zdać sobie sprawę, że do wykorzystania pełnego potencjału SATA III konieczne jest posiadanie zarówno komputera/płyty głównej, jak też dysku zgodnego z nowym interfejsem. Jeśli chociaż jeden element nie będzie wspierał nowej wersji SATA, wydajność dysku zostanie znacznie ograniczona. Ze względu na wystarczającą wydajność, interfejs i złącza SATA są używane we wszystkich dyskach talerzowych.
tradycyjny dysk SSD w obudowie 2.5-calowej, podpinany do złącza SATA 2/3 na płycie głównej
zewnętrzny dysk USB podpinany do portu USB 2.0/3.0/3.1 (C) w komputerze
mSATA
mSATA jest rodzajem złącza stosowanym w miniaturowych laptopach. Używa się go do montażu wymiennych 1,8-calowych dysków. Jego maksymalna przepustowość jest taka sama, jak standardowego SATA i wynosi 6 Gb/s.
Do notebooków i netbooków dostępne są specjalne typy SSD. Są one podłączane do wewnętrznych portów MiniPCIe w notebooku. Uwaga! Istnieje wiele wariantów dla różnych modeli komputerów przenośnych
SATA Express
Wyjątkowo ciekawym interfejsem jest SATA Express. Choć jest on nowy, to można spodziewać się, że stosunkowo szybko zniknie z rynku. Stanie się tak, ponieważ jest to interfejs przejściowy, a jego jedynym zadaniem jest umożliwienie łatwej przesiadki z przestarzałego interfejsu SATA na nowszy PCI-Express. Do jednego portu SATA Express da się podłączyć dwa dyski SATA lub jeden PCI-Express. Bezpośrednim następcą SATA Express jest złącze U.2, znane też jako SFF-8639, o przepustowości 4 GB/s. Obecne na rynku dyski SATA Express mogą z nim współpracować.
M.2
Typ M.2 to miniaturowa odmiana SATA Express i umożliwia podłączenie zarówno dysków mSATA, jak też mini PCI-Express. Wybrane wersje tego interfejsu umożliwiają nie tylko podłączanie dysków, ale też innych urządzeń wykorzystujących interfejs PCI-Express. Najwydajniejsza wersja złącz M.2 obsługuje cztery linie PCI-Express 3.0, co przekłada się na maksymalną, teoretyczną przepustowość na poziomie 4 GB/s.
Istnieje pięć fizycznych długości dysków M.2 SSD.
- Różne długości umożliwiają stosowanie zróżnicowanych pojemności dysków SSD — im dłuższy dysk, tym więcej można zamontować na nim układów NAND Flash, oprócz kontrolera i (niekiedy) pamięci DRAM. Na dyskach od długości 2230 i 2242 można umieścić od 1 do 3 układów NAND Flash, podczas gdy na największych dyskach 2280 i 22110 może znaleźć się ich nawet 8, co umożliwia tworzenie dysków SSD o pojemności 1 TB. Przepustowość dysków M.2 PCIe może wynosić od 1 GB/s (8 Gb/s) w przypadku modeli PCIe 2.0 x2 lub 3.0 x1 do 8 GB/s (32 Gb/s) w przypadku modeli PCIe 3.0 x4. Złącze M.2 może obsługiwać protokół PCIe, PCIe i SATA lub tylko SATA.
- W zależności od funkcji, na rynku dostępnych jest kilka wariantów kart M.2: 2230, 2242, 2260, 2280 i 22110. Pierwsze dwie cyfry to szerokość (w każdym wariancie jest to 22 mm), a pozostałe to długość (30 mm, 42 mm, 80 mm lub 110 mm). W przypadku współczesnych dysków SSD najczęściej stosuje się wariant 2280.
nośnik danych SSD typu M.2 zamontowany w odpowiednim dla niego złączu na płycie głównej (fotografia: Plextor)
PCI-Express x4
Ostatnim wymienionym interfejsem jest standardowy PCI-Express. Cechuje się on wyjątkowo dużymi możliwościami (znacznie większymi niż w przypadku SATA), małym poborem energii, a do tego jest perspektywiczny. Choć obecnie rozbudowa interfejsu SATA stała się wyjątkowo trudna, to inżynierowie nie mają większych problemów z tworzeniem nowych, coraz to lepszych wersji PCI-Express. Ogromną zaletą PCI-Express jest fakt, że jego wydajność można zwiększać poprzez zmianę szerokości złącza oraz to, że jest to interfejs uniwersalny, wykorzystywany między innymi przez karty graficzne i urządzenia peryferyjne, korzystające z kabli Thunderbolt. Jego wada to brak kompatybilności z SATA, choć problem ten niwelują dodatkowe rozwiązania, takie jak SATA Express. Jak na razie dyski PCI-Express są też wględnie drogie, ale jest to wada każdej nowej i wydajnej technologii. Wraz ze wzrostem jej popularności, koszt wykorzystujących ją podzespołów będzie spadać.
nośnik danych SSD typu PCI-Express zamontowany w odpowiednim dla niego złączu na płycie głównej (fotografia: Plextor)
